Na swój pierwszy,
poważny tekst wybrałem rapera, którego odkryłem już jakiś czas temu, ale wciąż
nie jest dość dobrze znany na świecie, choć jeśli weźmiemy pod uwagę, Facebooka
i jego aktywność tam, wypełnione sale koncertowe i oddanych fanów i grubo ponad
milion wyświetleń jego klipów, to możemy dojść do wniosku, że każdy by chciał
mieć „tak mały i nieproporcjonalny do jakości robionej muzyki” fejm.
Przynajmniej jeśli mówimy o USA, bo w tam jego EPka „All American EP” miała
nawet zaszczyt załapać się na pierwsze miejsce wśród najczęściej kupowanych
albumów hiphopowych na iTunes. Europa jeszcze tak dobrze go nie poznała, choć
kilka koncertów zdążył już na naszym kontynencie zagrać, a i w tym roku będzie
grać. Najbliżej Polski będzie w Berlinie.
W międzyczasie, w Internecie
zamieścił listę do wypełnienia przez osoby, które kupiły wspomnianą EPkę i
dzwonił do nich osobiście, żeby podziękować im za kupienie jego albumu i wspieranie
jego skromnej osoby. Nie było żadnej weryfikacji o prawdziwości tych danych,
jedynie prośba o bycie uczciwym w tej kwestii. A czy Twój ulubiony raper
zadzwonił już do Ciebie w ramach podziękowania za regularny fapping do jego
tragicznych featuringów? …. Tak sądziłem. A który użył mitycznego ostatnio,
HASZTAGU, w TYTULE kawałka? No właśnie… Nie przedłużając -Panie i Panowie,
przed wami HOODIE ALLEN!
25 letni raper żydowskiego pochodzenia (TAK ANTYSEMICI, TO JEST NAJPRAWDZIWSZY
AMERYKAŃSKI ŻYD!!!), działa prężnie na scenie już od ładnych paru lat, a w jego
dorobku znajdują się: jeden longplay
„Bagles and Beats” z 2009 roku, EPka, o której pisałem powyżej z 2012 roku oraz
4 mixtape’y: „Making Waves” z 2008, „Pep Rally” z 2009, „Leap Year” z 2011 oraz
„Crew Cuts” z roku Pańskiego 2013. Nie chcę bawić się tutaj w opowiadanie
biografii Hudiego (PRZYPOMINAM JEDNAK NAJWAŻNIEJSZY FAKT- TO ŻYD!!!), czy
opisywać jego wszystkie albumy pokrótce, gdyż będzie to tak przydatne jak
prezerwatywa dla Cyganów, dlatego opiszę jego najlepszy, moim zdaniem, projekt
- mixtape „Leap Year”.
Z czym się spożywa
ten pejsaty rap, od znienawidzonych i
wciąż wymagających od nas wizy, Amerykańców? Otóż proszę Państwa, to danie je
się z ogromnym uśmiechem na gębie, mniej więcej podobnym do tego, kiedy
wychodzimy ze sklepu i nagle orientujemy się, że pani kasjerka w Tesco wydała
nam o 50 groszy więcej. Innymi słowy – wygrywamy
życie moi drodzy, wygrywamy życie i to na pełnym gazie (cenzura, wstawcie
sobie właściwą wersję). Rap Hoodiego w odbiorze do najtrudniejszych nie należy,
także wszyscy oczekujący od rapu zmiany ich życia na lepsze/gorsze powinni
wrócić do katowania starego The Black Eyed Peas (tak lamusy, dokładnie tak, oni
kiedyś robili dobry i klasyczny rap, ale większość i tak zna pewnie ich
„bengery” z RMFu, szkoda mi was), a Ci drudzy do słuchania NWA czy KRS-One’a i
ich dość drastycznego stosunku do organów ścigania (wersja dla oldschoolowców),
lub do słuchania o kolejnej wariacji na temat seksu u Lil Wayne’a. A te 3
osoby, które wciąż to czytają (pozdrawiam Cię Mamo!) mam nadzieję, że się nie
zawiodą. Hoodie ciężkiego życia nie miał, zresztą jest biały, a to
automatycznie zmniejsza szansę na bycie gangsta raperem, także zajął się
robieniem rapu… Przyjemnego w słuchaniu. Tak, nie mylą was wasze oczy,
masturbacja nie niszczy wam wciąż wzroku, on naprawdę robi rap o przyjemnych
rzeczach, a do tego nie robi tego w wulgarnych sposób! Zapytacie mnie więc – po
co słuchać czegoś takiego? Sam w sumie bym nie wiedział, zanim zacząłem słuchać
„Leap Year”. Znajdziemy tu głównie kawałki o imprezach, o wyrywaniu lasek w
wersji smutnej i wesołej i tym podobnych, ale znajdzie się tu również na
przykład track, w którym Hoodie niesamowicie żałuje, że nie ma z nikim żadnego
beef’u bo przecież ma te najlepsze pancze zapisane w zeszycie i tylko czeka na
to żeby je w kogoś wycelować… Chociaż pewnie z wejścia ta osoba stałaby się
antysemitą. Ale po jaką cholerę ja to tłumaczę, jak 90% z was pewnie nie słucha
linijek i buja głową do bitu, Ci bardziej „edwensd end konfident” spróbują może
nawet zaśpiewać z nim refren, o ile rozróżnią jego słowa, czego im oczywiście
serdecznie życzę, a znakomita większość stwierdzi, że tego „pedalskiego”
rapowania i śpiewania tego ŻYDA(!!!) się nie da nawet słuchać i wykasują ten
mixtape z dysku twardego. Za to Ci nieliczni, którzy jednak dadzą Hoodie’emu
szansę nie powinni się rozczarować.
Teksty swoją głębią
na kolana nie powalają, ale można wyhaczyć sporo ciekawych odwołań do rapowej
kultury i wyłapać kilka follow-upów, które nie są tylko bezczelną kopią
czyjegoś wersu (pozdrawiamy Małolata). Prym wiedzie tu otwierający mixtape
„Song For An Actress” gdzie Hoodie niczym Te-tris na swoim „Dwuznacznie”
opowiada nam o błahym, z pozoru, temacie, ale w co drugim wersie kryje się
drugie dno, w tym przypadku filmowe. Zrobione jest to świetnie, refren, jak
praktycznie każdy na płycie, szybko wchodzi do głowy, a kawałek rozgaszcza się
na pletliście nie gorzej niż Kaka na ławce Realu Madryt. Od strony flow również
nie ma się za specjalnie do niczego przyczepić. Pan Allen tutaj ma 21 lat i,
powiem szczerze, chciałbym w jego wieku robić rap tak dobry od strony
technicznej jak on. Nie ma tu jakiś fajerwerków, ale garść solidnych przyspieszeń
czy innych zabiegów, które niewątpliwie uatrakcyjniają tę płytę jest, więc nie
ma na co narzekać. Jest dużo śpiewu i, naprawdę to co w wielu przypadkach jest
piętą achillesową u wielu raperów, tutaj jest idealnym uzupełnieniem rapu jaki
znajduje się na tej produkcji. Większość refrenów jest śpiewana przez głównego
bohatera tego tekstu i odnajduje się on w roli śpiewaka po prostu wyśmienicie.
Jestem daleki od tego, żeby oceniać zdolności wokalne innych bardziej, niż w
kategoriach słuchalne/asłuchalne, ale w tym konkretnym przypadku jest to kawał
solidnej roboty. Na wejściu mówię, że żadnego wokalu na poziomie Whintey
Houston i „I Will Always Love You” tu nie doświadczymy, ale jak skończyła biedna
pani Houston wszyscy wiemy (a Charlie Sheen wciąż ma się dobrze!), także może
to i lepiej, że Hoodie nie jest czarną wokalistką? Nieważne. Ani razu wokalne
popisy Hoodiego nie przeszkadzają nam tak jak pijany koleś wchodzący do pokoju
na imprezie kiedy Ty szukasz bielizny starszej siostry/mamy lokatora, co jest
definitywnie plusem. Ba, powiem więcej. One bardzo uatrakcyjniają ten materiał
i czynią go znacznie lepszym i przyjemniejszym w odbiorze. Bez tego
„pedalskiego” śpiewu ten materiał nie byłby tak lekki, beztroski i letni.
Dosłownie kilka słów
o stronie muzycznej tego mixtape’u. Bity wpadają w ucho, zostały wyprodukowane
może bez jakichś potężnych basów czy nieznanych nikomu sampli, ale są po prostu
dobre. Hoodie odnajduje się na nich świetnie i to jest najważniejsze. Z góry
uprzedzam, że nie ma tu żadnych trapów czy cloudrapów stąd nie czujcie się
zawiedzeni, gdy usłyszycie tu kawał solidnej roboty beatmaker’ów, ale bez
ślepego zapatrzenia się na trendy. No ale temu kto wyprodukował podkład do
„Moon Bounce” należy się solidna flaszka, gdyż to jest po prostu mistrzostwo,
zdecydowanie to najlepszy bit na „Leap Year”. Posłuchacie, to zrozumiecie. Ja
zrozumiałem to od razu.
„Leap Year”
idealnie nadaje się na pogodę jaką mamy teraz za oknem, na chill solo lub z
dziewczynami, lub kilkoma #rodzinawielodzietna czy po prostu na poprawę
nastroju lub celebrowanie szampańskiego (pamiętajmy, Tesco, kasa, 50 groszy do
przodu!) wydarzenia w naszym nudnym i szarym życiu. Pamiętajmy, żeby nie
oczekiwać po tekstach (o ile je sprawdzamy) moralizatorstwa czy linijek które wstrząsną naszym życiem, ale po prostu dobrej zabawy i odpoczynku, a nie zawiedziemy się
ani trochę.
Link do DARMOWEGO I LEGALNEGO pobrania „Leap Year” i nie
tylko - http://www.hoodieallen.com/music/
Single:
The Chase Is On , w którym pokazuje nam, że wystarczy wejść
na scenę na domówce, zarapować i najgorętsza laska na imprezie jest Twoja:
James Franco, w którym idzie na spacer i spotyka ludzi z dziwnymi głowami,
Spider Mana, Micheala Jacksona, dostaje błogosławieństwo od jakiegoś naćpanego
szamana i robi cypher, w którym tylko on nawija a jakiś gość próbuje mu
odpowiedzieć, ale tańcem ;///
P.S. Ale pamiętajcie, że to Żyd. Sprawdzacie to na własną
odpowiedzialność, bo dla mnie już nie ma ratunku… Jaram się okrutnie i, co
najgorsze podoba mi się to!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz